IN DEZE TWEEDE UPDATE WIL IK INGAAN OP DE WAARDE VAN AANDACHT IN DE MEDISCHE ZORG, EN DE IMPACT DAARVAN OP MIJN PERSOONLIJKE ERVARING VAN DE OPERATIE. OP 25 MAART ONDERGING IK NAMELIJK EEN PREVENTIEVE BORSTAMPUTATIE. IK SCHRIJF OVER HAAR IMPACT TERWIJL IK HERSTEL.
De ervaring in eigen lijve
Vaak horen we dat aandacht en verbinding in de medische zorg van onschatbare waarde kunnen zijn, maar het blijft abstract. Nu heb ik dit persoonlijk ervaren. En de aanleiding was geen kattenpis, want ik ging mijn borsten laten verwijderen.
Geheel mijn eigen keuze, ja. Dus daar ging ik, naar het ziekenhuis. Met volledige overtuiging… hoewel ik toch lichte spanning voelde. Want ja, het zijn toch je borsten die je laat verwijderen…

Ziekenhuis, of toch niet?
Eenmaal aangekomen dacht ik geen moment aan een ziekenhuis. Ik zweer het, ik maak geen reclame. Maar eerlijk gezegd, het voelde meer als een spa of hotel. Alles droeg bij aan de beleving: de bosrijke omgeving, het prachtig ingerichte interieur, rustgevend. Overal was licht en gezellige zithoekjes, kleine details die speciaal waren gemaakt door vrijwilligers voor lotgenoten. Op mijn bed lag een welkomstpakket met leuke spulletjes, naast een warme badjas. Het contact met het personeel was oprecht vriendelijk. Ik denk dat ze bewust zijn getraind en geselecteerd om goede aandacht te geven en een prettig contact te maken. Mensen namen de tijd. Ze namen zelfs de tijd voor een praatje en leken niet gehaast. Ze keken me echt aan.

Operatie en post-operatie

De operatie zelf viel me 100% mee. Vanaf de voorbereiding tot aan het wakker worden verliep alles soepel. Ik voelde me veilig. Na de operatie werd ik prettig wakker. Nog een beetje ‘aangeschoten’ van de narcose, wel blij. Ik raakte aan de praat en maakte grapjes met de verpleging, die gelukkig ook met mij mee konden lachen – hopelijk niet alleen om mij, haha.
Eenmaal terug op mijn kamer ervoer ik ruimte, niet alleen om te herstellen. Er was zelfs ruimte om te genieten – Ja, zo was het gewoon -. Van de rust, de opluchting, het uitzicht en de zonnestralen die door mijn raam schenen. En wat had ik een trek! Maar ook daar werd voor gezorgd.
Het verschil maken

Deze ervaring is zeker heel bijzonder. Maar waarom? Wat maakt het bijzonder? In elke ziekenhuis willen ze je genezen, je verzorgen of verlichten. In elke ziekenhuis is er kennis en de wil om de patiënt te helpen. Wat is het verschil? Ik heb zelfs even gevraagd of het een privékliniek was. Dat was het niet, het was “gewoon” een klein ziekenhuis.
Wat is dan wel het verschil?
Het antwoord is abstract: dat is de aandacht. Van omgeving, tot contact, tot verzorging. Er was over nagedacht om het aangenaam te maken, comfortabel. Ze namen de tijd. Dus wat is de waarde van aandacht in de medische zorg? FUNDAMENTEEL. Hoewel dit niet wetenschappelijk meetbaar is, is het effect op mijn lichaam en ervaring heel concreet, voelbaar en zichtbaar. Het is niet alleen helpend, maar bepalend. Het maakt het verschil tussen lijden en leven.
Dit was de tweede post in een reeks over de impact van mijn mastectomie op mij, van lichaam tot geest. Ik schrijf een post elke week, terwijl ik herstel van de ingreep.