• Leven met “het zwaard van Damocles” boven het hoofd en ambitie in het hart

    VOOR ONS, GERAAKT DOOR EEN LEVENSBEDREIGENDE ZIEKTE, LIJKT AMBITIE ONGEPAST. ELKE GROTE DROOM OF LANGE TERMIJN PLAN EEN NAIEVE ILLUSIE. ER HANGT ONS IMMERS EEN ‘ZWAARD VAN DAMOCLES’ BOVEN HET HOOFD. ZO ZAT IK OOK DE DAG VAN MIJN VERJAARDAG VORIG JAAR. “FUCK HET ZWAARD!” DACHT IK EN HEB MIJN AMBITIES IN KAART GEBRACHT.

    “Fuck het zwaard! Dromen en plannen als je je machteloos voelt” is een reflectief blog dat ik schreef voor Cancer Connect; waarin ik mijn ervaring deel van hoe het voelt om ambitie en dromen te hebben terwijl er een “zwaard van Damocles” boven je hoofd hangt. Als je je een tikje belachelijk voelt omdat je dan nog ambities heb… Het blog ontstond als een reflectie aan het begin van dit nieuwe jaar, terugkijkend op wat het afgelopen jaar mij heeft gebracht. Ik deel mijn ervaring in de hoop dat andere in een onzekere situatie erkenning en hoop kunnen vinden.

    In het blog beschrijf ik het moment waar ik, ondanks mijn situatie, besloot mijn dromen te erkennen en tóch plannen te maken. Ik tekende een “Dromen Matrix,” een praktische tool (gebaseerd op het Gedachtenrapport uit de Cognitieve Gedragstherapie) waarmee ik mijn ambities in kaart bracht, zonder de realiteit uit het oog te verliezen. Hiermee heb ik keuzes gemaakt voor mijn persoonlijke groei, gezondheid en relaties, en ervoer ik hoe flexibiliteit en waardering mij vooruit hebben geholpen.

    De illustratie en foto’s bij het stuk tonen enerzijds mijn reis door dromen en realiteit, en anderzijds de uitdagingen van ambitie in een onzekere context. Ze vangen de kern van mijn boodschap: je mag altijd ambitie hebben, zelfs als je je leven niet zeker bent.

    Je leest het volledige verhaal, inclusief praktische tips en inspiratie, via de link naar CancerConnect.

  • Aandacht: Het verschil tussen lijden en leven

    IN DEZE TWEEDE UPDATE WIL IK INGAAN OP DE WAARDE VAN AANDACHT IN DE MEDISCHE ZORG, EN DE IMPACT DAARVAN OP MIJN PERSOONLIJKE ERVARING VAN DE OPERATIE. OP 25 MAART ONDERGING IK NAMELIJK EEN PREVENTIEVE BORSTAMPUTATIE. IK SCHRIJF OVER HAAR IMPACT TERWIJL IK HERSTEL.

    READ THIS POST IN ENGLISH

    De ervaring in eigen lijve

    Vaak horen we dat aandacht en verbinding in de medische zorg van onschatbare waarde kunnen zijn, maar het blijft abstract. Nu heb ik dit persoonlijk ervaren. En de aanleiding was geen kattenpis, want ik ging mijn borsten laten verwijderen.

    Geheel mijn eigen keuze, ja. Dus daar ging ik, naar het ziekenhuis. Met volledige overtuiging… hoewel ik toch lichte spanning voelde. Want ja, het zijn toch je borsten die je laat verwijderen…

    Ziekenhuis… of toch niet?

    Ziekenhuis, of toch niet?

    Eenmaal aangekomen dacht ik geen moment aan een ziekenhuis. Ik zweer het, ik maak geen reclame. Maar eerlijk gezegd, het voelde meer als een spa of hotel. Alles droeg bij aan de beleving: de bosrijke omgeving, het prachtig ingerichte interieur, rustgevend. Overal was licht en gezellige zithoekjes, kleine details die speciaal waren gemaakt door vrijwilligers voor lotgenoten. Op mijn bed lag een welkomstpakket met leuke spulletjes, naast een warme badjas. Het contact met het personeel was oprecht vriendelijk. Ik denk dat ze bewust zijn getraind en geselecteerd om goede aandacht te geven en een prettig contact te maken. Mensen namen de tijd. Ze namen zelfs de tijd voor een praatje en leken niet gehaast. Ze keken me echt aan.

    Operatie en post-operatie

    Zonnestralen

    De operatie zelf viel me 100% mee. Vanaf de voorbereiding tot aan het wakker worden verliep alles soepel. Ik voelde me veilig. Na de operatie werd ik prettig wakker. Nog een beetje ‘aangeschoten’ van de narcose, wel blij. Ik raakte aan de praat en maakte grapjes met de verpleging, die gelukkig ook met mij mee konden lachen – hopelijk niet alleen om mij, haha.

    Eenmaal terug op mijn kamer ervoer ik ruimte, niet alleen om te herstellen. Er was zelfs ruimte om te genieten – Ja, zo was het gewoon -. Van de rust, de opluchting, het uitzicht en de zonnestralen die door mijn raam schenen. En wat had ik een trek! Maar ook daar werd voor gezorgd.

    Het verschil maken

    Foto door de verpleging in de recovery room, zodat mijn kids konden zien “I was kicking ass”

    Deze ervaring is zeker heel bijzonder. Maar waarom? Wat maakt het bijzonder? In elke ziekenhuis willen ze je genezen, je verzorgen of verlichten. In elke ziekenhuis is er kennis en de wil om de patiënt te helpen. Wat is het verschil? Ik heb zelfs even gevraagd of het een privékliniek was. Dat was het niet, het was “gewoon” een klein ziekenhuis.

    Wat is dan wel het verschil?

    Het antwoord is abstract: dat is de aandacht. Van omgeving, tot contact, tot verzorging. Er was over nagedacht om het aangenaam te maken, comfortabel. Ze namen de tijd. Dus wat is de waarde van aandacht in de medische zorg? FUNDAMENTEEL. Hoewel dit niet wetenschappelijk meetbaar is, is het effect op mijn lichaam en ervaring heel concreet, voelbaar en zichtbaar. Het is niet alleen helpend, maar bepalend. Het maakt het verschil tussen lijden en leven.

    Dit was de tweede post in een reeks over de impact van mijn mastectomie op mij, van lichaam tot geest. Ik schrijf een post elke week, terwijl ik herstel van de ingreep.

    Lees hier de eerste post

  • Mastectomie: Mijn erfelijkheid, mijn keuzes

    VAN MIJN MOEDERLIJN HEB IK VELE GOEDE EIGENSCHAPPEN GEËRFD, ZOALS INTUÏTIE EN KRACHT, MAAR EEN ERFELIJKE AANLEG VOOR KANKER BEHOORT DAAR NIET TOE. SINDS IK DIT WEET, HEB IK MIJN BESLUIT GENOMEN: NA HET VERWIJDEREN VAN MIJN EIERSTOKKEN EN BAARMOEDER VORIG JAAR, WILDE IK EEN PREVENTIEVE MASTECTOMIE. HET IS NU GEBEURD: MIJN BORSTEN ZIJN VERWIJDERD.

    Read this post in English

    Moederlijn

    We kennen een krachtige moederlijn in mijn familie, een soort matriarchaat. Ik ben grootgebracht door sterke vrouwen, doordrenkt met kracht, sensitiviteit, intuïtie en onafhankelijkheid. Het zit in mijn bloed, in mijn DNA, ik draag het met trots. Maar ik ben ook een draagster van de BRCA2-mutatie, waardoor ik een verhoogd risico heb op gynaecologische kankersoorten. Dat is eveneens een deel van mijn genetische erfenis. Ik heb mijn moeder verloren aan de gevolgen van uitgezaaide borstkanker. Haar laatste weken waren een beproeving, en ik was daar getuige van.

    Van eierstokken tot borsten

    De erfelijkheid trof eerst mijn eierstokken als een mokerslag, vorig jaar. Maar het kon ook mijn borsten treffen, met een verhoogd risico van 80%. Daarom werd een plan opgesteld: eerst gericht op mijn eierstokken, baarmoeder en uitzaaiingen in de buikholte, behandeld met chemokuren, een debulking en HIPEC. De tweede fase richtte zich op mijn borsten; deze preventief verwijderen met een mastectomie. Het klinkt als een eenvoudig-helder plan, maar de ervaring was natuurlijk anders.

    Keuzes maken

    Het is een periode van belangrijke beslissingen, niet altijd zo eenvoudig te nemen. Want het gaat om impactvolle keuzes, niet alleen voor mij, maar ook voor mijn man, kinderen en familie. Van het effect op mijn zelfbeeld tot mijn seksleven, mogelijke trauma’s voor mijn kinderen, inzetbaarheid en mijn langetermijnoverlevingskansen. Het beïnvloedt mijn kwaliteit van leven.

    Onderweg naar het ziekenhuis voor een tweede overleg met de plastisch chirurg | Jan 2024

    Dus voor mij was de eerste stap een no-brainer: dubbele mastectomie. Maar toen kwamen de vragen. Bij elke vraag was er wel een klankbord, maar het begon bij mijzelf: wilde ik wel of geen reconstructie? Vervolgens met de artsen (oncoloog, chirurg): wanneer was het beste moment voor mijn lichaam? Dan de (plastisch) chirurg, maar ook online, bijvoorbeeld via kanker.nl: welke reconstructiemethode was geschikt? Voor mij was de keuzehulp website van patiënt+ waardevol als voorbereiding op gesprekken met de artsen, omdat ik gerichter informatie kon verkrijgen en vragen kon stellen. Dat maakte mijn keuze veel makkelijker. Uiteindelijk koos ik voor lipofilling. Een langdurig, impactvol traject, maar voor mij persoonlijk de beste keuze. Deze keuze is voor iedereen anders.

    Onderweg naar een andere ziekenhuis voor de mastectomie – 25 Maart 2024

    Impact

    Nu zit ik op de bank, herstellend van de operatie. Mijn borsten zijn er niet meer. Vooralsnog geen verdriet of pijn. Ik heb naar de wonden en de kuilen gekeken, dat was even schrikken, ik zal niet liegen. Ja, mijn borsten zijn weg, maar het risico dat de kanker zich daar ontwikkelt, is ook verdwenen. Ik kan me richten op het “eierstokkenfront”. Dat geeft verlichting, letterlijk en figuurlijk.

    Hoewel de keuze voor een mastectomie voor mij eenvoudig was, is de impact van de mastectomie en haar reconstructietraject complex. Zeker met herstel en reconstructie voor de boeg. Wat doet het met de geest, energie, lichaam en omgeving?
    Daarom zal ik deze maand schrijven over de impact van mijn mastectomie, van lichaam tot geest.

  • Caleidoscoop

    READ THIS POST IN ENGLISH

    EEN NIEUWE REALITEIT

    Leven met kanker is leven in een nieuwe realiteit. Vanaf het moment van diagnose is het een voortdurend ontdekkingsproces. Want wat ooit stabiel was, is nu voortdurend in verandering. Wat ooit vertrouwd was is verdwenen en er komen nieuwe dingen voor in de plaats. Voortdurend. Niets is vanzelfsprekend meer. Onzekerheid, vertrouwen, angst, hoop, verdriet en toch humor… (“hé, humor… kan dat?!” – denk je dan)

    Je krijgt een diagnose, je gaat een behandeling in, je wordt ‘beter’, en dan …

    Het traject na behandeling is minstens zo heftig als het begin. Alleen anders. Want wat nu? Mijn werk past niet meer, mijn lichaam is anders, het reageert anders dan ik gewend was.

    Paradox-Verlies-Opportunity

    KIJKEN DOOR DE CALEIDOSCOOP

    Het is vergelijkbaar met het kijken door een caleidoscoop. Voortdurend verandert alles voor je ogen… van vorm, van kleur, van omvang. Wat je dacht te weten kan zomaar anders zijn geworden. Het kan je duizelen voor de ogen, zeker. Tegelijkertijd is het mooi. Ja. Mooi.

    Als je dit ritme accepteert, biedt het ook nieuwe perspectieven. Ik ontdek krachten en kwaliteiten die ik nog niet had gezien. En dan denk ik – Met dit nieuwe lichaam, nieuwe leven en nieuwe krachten kan ik een nieuwe richting inslaan, een nieuwe outfit proberen, een nieuwe daginvulling vinden en zelfs, heel misschien, nieuw werk opbouwen. Opnieuw mijn leven op een rij zetten. Toch?

    Daar ben ik nu mee bezig, nog helemaal aan het begin. En je mag het best weten, ik vind het behoorlijk heftig, onverwacht heftig… Het voelt onzeker en eerlijk gezegd, bijna elk aspect van mijn leven is onzeker. De caleidoscoop blijft draaien…

    Wat ik zeker voel, is dat innerlijke wetenschap: Het is goed, dit is wie ik nu ben, het is mogelijk. Het is mogelijk. Mijn leven weer op een rij zetten. Genieten van mijn leven zoals het nu is, hoe lang dat ook mag duren. Deze innerlijke wetenschap is mijn kompas. Ik zal leren dansen op een nieuw ritme. Ik zal leren navigeren met de caleidoscoop voor mijn ogen. Ik kies hoe ik mijn leven wil leven. NU ook.

  • Kaleidoscope

    LEES HIER DE NL VERSIE

    A NEW REALITY

    Living with cancer is living in a new reality. From the moment of diagnosis, it’s a continuous process of discovery. Because what was once stable is now constantly changing. What was once familiar has disappeared and new things have taken its place. Constantly. Nothing is granted anymore. Uncertainty, trust, fear, hope, sadness, and yet humor… (“hey, humor… can that be?!” – you think then)

    You get a diagnosis and it’s a bomb, you undergo treatment and get hope, you ‘get better’, and then…

    The post-treatment journey is just as intense as the beginning. Just different. Because, now what? My job no longer fits, my body looks different, it reacts differently than I was used to.

    Paradox-Verlies-Opportunity

    VIEWING THROUGH THE KALEIDOSCOPE

    It’s akin to looking through a kaleidoscope. Everything changes constantly before your eyes… in shape, in color, in size. What you thought you knew could just have changed. It can make your head spin. Really. At the same time, it’s beautiful. Yes. Beautiful. If you accept this rhythm, it also offers new perspectives. I also discover strengths and qualities that I hadn’t seen before. And then I think – With a new body, new life, and new strengths, you should also be able to try on new clothes, find a new occupation, and even, perhaps, build new work. Rearrange your life again. – Right? And that’s what I’m busy with now, still very much at the beginning. And I won’t lie, I find it unexpectedly intense…

    It’s akin to looking through a kaleidoscope. Everything changes constantly before your eyes… in shape, in colour, in size. What you thought you knew may have turned completely different. It can be dizzying, indeed. Yet, simultaneously, it’s beautiful. Yes. Beautiful.

    If you embrace this rhythm, it also offers new perspectives. I discover strengths and qualities I hadn’t seen before. And then I think – With this new body, new life, and new strengths, I can take a new direction, try a new outfit, find a new way to spend my days, and even, just maybe, build new work. Rearranging my life anew. Right?

    That’s what I’m dealing with now, right at the beginning. And you should know, I find it quite intense, unexpectedly intense… It feels uncertain and, truth be told, almost every aspect of my life is uncertain.

    The kaleidoscope keeps turning…

    What I do feel certain about is that inner knowledge that IT’S-ALL-RIGHT. This is who I am now, it’s possible. It’s possible. Rearranging my life again. Enjoying my life as it is now, however long that may be. This inner knowledge is my compass. I will learn to dance to a new rhythm. I will learn to navigate with the kaleidoscope before my eyes. I choose how I want to live my life. NOW too.

  • Werk en zingeving II: Een nieuwe mindset

    Geschreven begin 2024, toen ik toch geconfronteerd werd met de ziektewet.

    READ THIS POST IN ENGLISH

    HET IS EEN REGENACHTIGE AVONDSPITS IN OKTOBER 2023. IK RIJD VANUIT KANTOOR IN EINDHOVEN DE 2 UUR FILE TERUG NAAR HUIS. DE BEHANDELINGEN ZIJN ACHTER DE RUG, IK BEN ‘SCHOON’ VERKLAARD DOOR DE ONCOLOGEN. VOOR NU. ELKE DAG SLIK IK MEDICATIE OM MIJN KANS OP OVERLEVING TE VERGROTEN. IK KIJK NAAR MIJN FILE-GENOTEN EN DENK “VANDAAG HEB IK TOCH EEN VOLLE DAG WETEN TE WERKEN, IK DOE WEER MEE”. EN TOEN BESEF IK DAT IK EVEN MIJN OGEN DICHT HAD GEDAAN VOOR EEN PAAR SECONDEN. ACHTER MIJN STUUR.

    Onderweg naar werk | Amsterdam 2023

    Update 2024 – Inzetbaarheid op het werk

    Ondertussen werk ik niet meer. De impact van de behandeling en bijwerkingen op mijn weerstand, belastbaarheid en lichaam is nu nog groter dan tijdens de behandeling. Moeilijk, maar ik accepteer dat. Hoewel het hebben van een ziekte zoals kanker nooit gemakkelijk is en werken tijdens ziekte niet altijd mogelijk is kan werken erg waardevol zijn. Voor werknemer én werkgever. Het kan helpen om je te richten op wat echt belangrijk is in het leven.

    In Nederland werkt ongeveer een derde van de mensen met kanker tijdens hun behandeling. Uit onderzoek van onder andere TNO en de Arbo Unie blijkt welke uitdagingen en voordelen er zijn als werken tijdens behandeling mogelijk is:

    Werknemer

    • Een sneller herstel tijdens en na behandeling.
    • Preventie tegen negatieve mentale gevolgen tijdens en na behandeling, zoals minder kans op depressie en sociale isolatie.

    Werkgever

    • Verminderd risico op verzuim.
    • Verhoogde productiviteit.
    • Sneller re-integratie traject van werknemer

    Tweede halte in mijn reis: een nieuwe mindset

    De ervaring van werken tijdens mijn ziekte heeft mij veel gebracht. Ik heb ervaren dat, wanneer mogelijk, zinvol werk actief kan bijdragen aan mijn welzijn.

    Zinvol werk draait voor mij om verbinding en om een bijdrage te leveren aan de maatschappij. Daarom zet ik mij nu in als vrijwilliger voor Stichting Olijf en de Borstkankervereniging. Ook via deze blog. Zo wil ik lotgenoten en hun naasten een hand reiken, een plek bieden om te schuilen. 

    Er is nog veel te doen en wat we nog niet weten. Dat kan wel onrust opleveren. Maar deze mindset geeft mij vertrouwen. Het geeft de mogelijkheid om te denken in mogelijkheden, in plaats van uit het veld geslagen te zijn. En dit is mogelijk binnen mijn nieuwe realiteit.

    Dit was de tweede van twee stukken over mijn ervaring van werken met kanker in de periode van mijn eerste diagnose, behandeling en nabehandeling.

    Lees hier de eerste post

  • Vandaag lukt het niet

    Een pagina geschreven op een grijze dag in januari ’24, wanneer alles moeizaam verliep terwijl ik mijn nieuw leven probeerde vorm te geven.
    Oftewel een illustratie van mijn confrontatie met mislukking en acceptatie in het leven met kanker.

    Het is even rommelig. Zoveel dingen lopen naast elkaar, maar dan rommelig, chaotisch.
    Op zo’n dag kun je zeggen dat niets goed loopt. Alles loopt stuk, krom, stopt, verdwijnt.

    Een extra traject bij het ziekenhuis, afspraken die verzet worden, overleggen met de huisarts, oncoloog, psycholoog. . . Mijn tuin opnieuw inrichten moet wachten. Het huiswerk van de kinderen moet gecheckt worden – … Gaat het wel goed met ze?

    Mijn werk kan niet zoals vroeger, dus mijn contract is niet verlengd. Vrijstelling voor mijn studie psychologie lukt niet want mijn diploma’s zijn onvindbaar. Reizen boeken kan nog niet want we moeten wachten op overleg met school. Mij inzetten als ervaringsdeskundig coach voor lotgenoten duurt even want de contacten met de organisaties lopen traag. Fitter worden kan trouwens ook even wachten, want ik kan nu niet sporten vanwege een ingegroeide nagel n.a.v. de chemo (en denk erom… niet te veel wijn drinken!). Mijn haar groeit traag, ik val niet af, ik krijg huiduitslag. En ik kan voorlopig geen geschikte blog template vinden.

    Zorg, werk, zingeving, plannen, moederschap en dagelijkse dingen lopen naast elkaar, door elkaar. Ik kan niets vastpakken, het lukt niet.

    Ligt het aan mij? Boycot ik mijzelf? Is er een rode draad?

    Innerlijke kracht kan nu even wachten

    Ik heb innerlijke kracht, ik kan dit aan.
    Maar dat kan nu ook even wachten

    Vandaag gaat het niet zoals ik wilde. Dus ik schrijf. Mijn gedachten in woorden omzetten, zoals ze komen. Vandaag is het gewoon zo. Ik heb zin in huilen zonder zieligheid, “krachtig huilen” noem ik dat. Ik heb zin in wijn en een goed gesprek, een knuffel. Ik heb innerlijke kracht, ik kan dit aan. Maar dat kan nu ook even wachten. Nu krachtig huilen, en een wijnglas zoeken.

  • Werk en zingeving I: “Ik heb kanker en nét een nieuwe baan”

    Geschreven begin 2023, toen ik net mijn diagnose had gekregen

    read this post in english

    OPEENS IN EEN NIEUWE REALITEIT. DAT WAS IK DE OCHTEND DAT IK TE HOREN KREEG DAT IK KANKER HAD. ALLES KRIJGT EEN ANDERE DIMENSIE, ANDER TEMPO: MOEDERSCHAP, PARTNERSCHAP, VRIJE TIJD, FINANCIËN, WERK…  IK WAS VASTBESLOTEN OM MIJN TIJD ZO ZINVOL MOGELIJK TE BESTEDEN, EN ZINVOL WERK HOORDE ERBIJ. MAAR IK HAD NET MIJN CONTRACT GETEKEND… HOE VERTEL JE ZOIETS? – “VOLKOMEN TRANSPARANT, WAT KAN IK ANDERS?” DACHT IK… TOEN HEB IK DE TELEFOON GEPAKT OM MIJN MANAGER TE BELLEN

    Eerste halte in mijn reis: een nieuwe realiteit

    Begin maart tekende ik mijn contract om aan de slag te gaan als communicatieadviseur bij een organisatie. Ik had goed gezocht naar mensgericht werk en was blij om te mogen beginnen. Dan kreeg ik te horen dat ik kanker had. Ik weet nog dat ik dacht: “Mijn tijd is het waardevolste wat ik nu heb”. Even later was het voor mij duidelijk dat werk ook in het plaatje paste, zolang het zinvol was. Deze wil was nodig om ook duidelijkheid te scheppen over wat kon.

    Werken: willen en kunnen

    OK ik wilde werken, zover was duidelijk. Maar kon ik werken? Ik ging in dialoog met de artsen en verplegers: Wat kan ik verwachten? Wat kan ik en wat mag ik? Wat is realistisch en goed voor mij? Een duidelijk en realistisch beeld scheppen van mijn medische situatie was erg belangrijk. Toen bleek dat er voldoende ruimte was om waardevol te kunnen zijn op mijn werk. Het werd ook duidelijk dat een stukje onvoorspelbaarheid bij dit traject hoorde en dus flexibiliteit belangrijk blijft om in deze nieuwe realiteit te kunnen werken. Zowel van mij als van mijn nieuwe werkomgeving. 

    Het nieuws vertellen

    Het was een van de moeilijkste telefoontjes die ik ooit heb moeten plegen. Ik was nieuw en had zeker ook het gevoel dat ik mijn werk in de steek liet. Ik wist ook nog niet wat ik kon verwachten, maar wel dat de enige weg was om in dialoog te gaan.

    Ik belde dus mijn directe leidinggevende. Bommetje voor haar ook natuurlijk. Net als ik toen ik het nieuws hoorde, was het nu voor haar ook zaak deze nieuwe realiteit te laten bezinken. En dat kon niet binnen één telefoontje. Wat wel meteen gebeurde was cruciaal: De intentie was er, we wilden allebei samenwerken. Voorwaarde was dat we ons wederzijds duidelijk en flexibel moesten opstellen. Hoe? Door te kijken naar wat mogelijk is, wat zou kunnen en altijd op basis van een medisch realistisch scenario te werken. Even voor de nerds onder ons: Het belang van dialoog tijdens re-integratie is onder andere onderzocht door TNO.

    aan het werk met collega’s | Heerlen, oktober 2023

    Zinvol werk en verbinding met collega’s

    Ik was aangenaam verrast door de reacties. Mijn leidinggevende was erg begripvol. Op mijn beurt bleef ik in dialoog met de rest van de collega’s. Zo hebben wij verbinding, die wij nodig hebben om samen waardevol werk te kunnen realiseren. Het zit in de kleine dingen, zoals flexibele werktijden. Ik stelde me ook open om te werken vanuit huis of het ziekenhuis wanneer dat nodig is. Dit geeft het vertrouwen om verder te gaan.

    Aan het einde van 2023 ziet mijn werkperspectief er anders uit. Daarover schrijf ik in het vervolg: Werk en zingeving II: Een nieuwe mindset.