25 maart 2025

“Oerangst en Het Onderbuikgevoel Podcast”

DIT JAAR DOE IK WEER MEE AAN DE OLIJF-INFOCAMPAGNE VOOR WERELDEIERSTOKKANKERDAG. EEN PODCASTSERIE OVER HET ONDERBUIKGEVOEL DAT ONS NAAR DE DIAGNOSE DREEF. OVER LUISTEREN NAAR HET FLUISTEREN VAN JE LICHAAM VOORDAT HET SCHREEUWT. TOEN EVA VAN DER DAM ME VROEG: HOE VOELDE HET TOEN JE HOORDE DAT JE KANKER HAD? SLOEG DAT IN. IK WERD TERUGGEWORPEN NAAR DAT ENE MOMENT—TOEN DE REALITEIT BRAK. HIER, IN DEZE BLOG, DUIK IK DAARIN. IN DE OERANGST. HET MOMENT WAAROP IK HET BEEST IN DE BEK KEEK.

Hoe voelde het toen je het hoorde?

Het is een zonnige woensdagochtend in Amsterdam. Ik ben een van de drie vrouwen die in gesprek gaan met presentatrice Eva van der Dam voor de podcast ‘Het onderbuikgevoel’, over hoe we naar een reeks vage symptomen hebben geluisterd en uiteindelijk de diagnose ‘eierstokkanker’ hebben gekregen. Ik zit in de studio tegenover Eva, we voeren een aangenaam gesprek, zelfs luchtig, ondanks het ernstige onderwerp. En dan komt die ene vraag: ‘Hoe voelde het moment waarop je de diagnose kreeg?’…

Surrealisme

… Ik zit naast manlief. Drie paar ogen zijn op mij gericht, ernstig kijkend. Ik heb zojuist een stomp in mijn maag gekregen, denk ik, want alle lucht is weg, ijl. En vanaf nu ben ik onder water, denk ik, want ik zie en hoor alles maar trager en vervormd. Gedempt. Dat is misschien de reden dat ik zojuist iets heel geks hoorde: ‘Het ziet er niet goed uit. U heeft veel tumorweefsel in uw buikholte’… Maar dat kán níet waar zijn. Onmogelijk. Het gáát níet over mij. Ik heb het niet goed verstaan.

Maar zelfs onder water zie ik de ernstige blikken, hoor ik die stemmen. Dus ik vraag: ‘Hebben we het over kanker? Hebben we het over mij?… Heb ík kanker?’… En alle drie knikken ja.

De volgende minuten brengen manlief en ik samen door. We lopen naar de tuinen van het ziekenhuis, we staan naast een sloot. We zijn nog steeds onder water. Alice in Wonderland. De wereld van Salvador Dalí: de tijd smelt, de huizen zweven, de vissen vliegen.

Alice in Wonderland. De wereld van Salvador Dalí: de tijd smelt, de huizen zweven, de vissen vliegen.

Oerangst.

‘Ik haal de kerst niet. Ik laat mijn kinderen alleen. Ze verliezen hun moeder. Ik ga dood… En wat als er niets is daarna? Wat als het hier echt ophoudt? Als ik ophoud met bestaan? …Wat dan?

Ze kunnen mij dan nooit meer bereiken. Ik kan ze dan niet meer opvoeden, niet meer troosten als ze me nodig hebben. Niet meer liefhebben. Houd mijn liefde dan op?!’

Manlief en ik ademen ijle lucht, voorlopig leven we in de schemer van deze surrealiteit. Maar onze lichamen lijken te weten wat goed is. Ze weten wat ze moeten doen. We omhelzen elkaar, we kalmeren elkaar. En onze benen bewegen weer in de richting van de kamer waar de artsen op ons wachten. We gaan terug de wereld in.

Terug de wereld in: Acceptatie en levenskracht

Ik zit weer in Amsterdam tegenover Eva. Het lukt mij om een echt, beknopt antwoord te geven over hoe het toen voelde: ‘Onwerkelijk, de angst dat ik voelde was van een andere orde. Het was oerangst om mijn kinderen alleen te laten’.

Het lukt mij ook om te vertellen wat mij toen geholpen heeft: Het vertrouwen in mijn lichaam en in mijn geest. In het oneindige menselijk vermogen om te accepteren. Veerkracht is dat. Levenskracht.

Toen mijn benen mij terug naar de artsen brachten, terwijl mijn ziel aan de ijle lucht wende, was dat het begin van de acceptatie. Zodat mijn hoofd nuttige vragen kon stellen, keuzes kon maken. Over mijn opties en mijn levensperspectief. En ik zou de kerst wél halen.

‘Hoe is het nu? Wat is anders?’ vraagt Eva tenslotte.

‘Ik zit nu nog steeds in het proces van acceptatie, van het creëren van nieuwe perspectieven. De oerangst is weg, maar alles is voorgoed anders. En ik kan het aan. Die oerangst heeft mij niet verpletterd’.

Heeft mijn verhaal jou geraakt?

Is het herkenbaar of heb je behoefte aan een luisterend oor…
Sinds mijn diagnose ben ik elke dag bezig met het vergezellen en begeleiden in tijden van grote tegenslag. Stuur mij een persoonlijk bericht. Of volg mij op Insta: alba.espinosa.vd.bunt

Het oneindige menselijk vermogen om te accepteren.
Veerkracht. Levenskracht.

21 januari 2025

Leven met “het zwaard van Damocles” boven het hoofd en ambitie in het hart

VOOR ONS, GERAAKT DOOR EEN LEVENSBEDREIGENDE ZIEKTE, LIJKT AMBITIE ONGEPAST. ELKE GROTE DROOM OF LANGE TERMIJN PLAN EEN NAIEVE ILLUSIE. ER HANGT ONS IMMERS EEN ‘ZWAARD VAN DAMOCLES’ BOVEN HET HOOFD. ZO ZAT IK OOK DE DAG VAN MIJN VERJAARDAG VORIG JAAR. “FUCK HET ZWAARD!” DACHT IK EN HEB MIJN AMBITIES IN KAART GEBRACHT.

“Fuck het zwaard! Dromen en plannen als je je machteloos voelt” is een reflectief blog dat ik schreef voor Cancer Connect; waarin ik mijn ervaring deel van hoe het voelt om ambitie en dromen te hebben terwijl er een “zwaard van Damocles” boven je hoofd hangt. Als je je een tikje belachelijk voelt omdat je dan nog ambities heb… Het blog ontstond als een reflectie aan het begin van dit nieuwe jaar, terugkijkend op wat het afgelopen jaar mij heeft gebracht. Ik deel mijn ervaring in de hoop dat andere in een onzekere situatie erkenning en hoop kunnen vinden.

In het blog beschrijf ik het moment waar ik, ondanks mijn situatie, besloot mijn dromen te erkennen en tóch plannen te maken. Ik tekende een “Dromen Matrix,” een praktische tool (gebaseerd op het Gedachtenrapport uit de Cognitieve Gedragstherapie) waarmee ik mijn ambities in kaart bracht, zonder de realiteit uit het oog te verliezen. Hiermee heb ik keuzes gemaakt voor mijn persoonlijke groei, gezondheid en relaties, en ervoer ik hoe flexibiliteit en waardering mij vooruit hebben geholpen.

De illustratie en foto’s bij het stuk tonen enerzijds mijn reis door dromen en realiteit, en anderzijds de uitdagingen van ambitie in een onzekere context. Ze vangen de kern van mijn boodschap: je mag altijd ambitie hebben, zelfs als je je leven niet zeker bent.

Je leest het volledige verhaal, inclusief praktische tips en inspiratie, via de link naar CancerConnect.

19 maart 2024

Werk en zingeving II: Een nieuwe mindset

Geschreven begin 2024, toen ik toch geconfronteerd werd met de ziektewet.

READ THIS POST IN ENGLISH

HET IS EEN REGENACHTIGE AVONDSPITS IN OKTOBER 2023. IK RIJD VANUIT KANTOOR IN EINDHOVEN DE 2 UUR FILE TERUG NAAR HUIS. DE BEHANDELINGEN ZIJN ACHTER DE RUG, IK BEN ‘SCHOON’ VERKLAARD DOOR DE ONCOLOGEN. VOOR NU. ELKE DAG SLIK IK MEDICATIE OM MIJN KANS OP OVERLEVING TE VERGROTEN. IK KIJK NAAR MIJN FILE-GENOTEN EN DENK “VANDAAG HEB IK TOCH EEN VOLLE DAG WETEN TE WERKEN, IK DOE WEER MEE”. EN TOEN BESEF IK DAT IK EVEN MIJN OGEN DICHT HAD GEDAAN VOOR EEN PAAR SECONDEN. ACHTER MIJN STUUR.

Update 2024 – Inzetbaarheid op het werk

Ondertussen werk ik niet meer. De impact van de behandeling en bijwerkingen op mijn weerstand, belastbaarheid en lichaam is nu nog groter dan tijdens de behandeling. Moeilijk, maar ik accepteer dat. Hoewel het hebben van een ziekte zoals kanker nooit gemakkelijk is en werken tijdens ziekte niet altijd mogelijk is kan werken erg waardevol zijn. Voor werknemer én werkgever. Het kan helpen om je te richten op wat echt belangrijk is in het leven.

In Nederland werkt ongeveer een derde van de mensen met kanker tijdens hun behandeling. Uit onderzoek van onder andere TNO en de Arbo Unie blijkt welke uitdagingen en voordelen er zijn als werken tijdens behandeling mogelijk is:

Werknemer

Een sneller herstel tijdens en na behandeling.
Preventie tegen negatieve mentale gevolgen tijdens en na behandeling, zoals minder kans op depressie en sociale isolatie.

Werkgever

Verminderd risico op verzuim.
Verhoogde productiviteit.
Sneller re-integratie traject van werknemer

Tweede halte in mijn reis: een nieuwe mindset

De ervaring van werken tijdens mijn ziekte heeft mij veel gebracht. Ik heb ervaren dat, wanneer mogelijk, zinvol werk actief kan bijdragen aan mijn welzijn.

Zinvol werk draait voor mij om verbinding en om een bijdrage te leveren aan de maatschappij. Daarom zet ik mij nu in als vrijwilliger voor Stichting Olijf en de Borstkankervereniging. Ook via deze blog. Zo wil ik lotgenoten en hun naasten een hand reiken, een plek bieden om te schuilen.

Er is nog veel te doen en wat we nog niet weten. Dat kan wel onrust opleveren. Maar deze mindset geeft mij vertrouwen. Het geeft de mogelijkheid om te denken in mogelijkheden, in plaats van uit het veld geslagen te zijn. En dit is mogelijk binnen mijn nieuwe realiteit.

Dit was de tweede van twee stukken over mijn ervaring van werken met kanker in de periode van mijn eerste diagnose, behandeling en nabehandeling.

Lees hier de eerste post

12 januari 2024

Vandaag lukt het niet

Een pagina geschreven op een grijze dag in januari ’24, wanneer alles moeizaam verliep terwijl ik mijn nieuw leven probeerde vorm te geven.
Oftewel een illustratie van mijn confrontatie met mislukking en acceptatie in het leven met kanker.

Het is even rommelig. Zoveel dingen lopen naast elkaar, maar dan rommelig, chaotisch.
Op zo’n dag kun je zeggen dat niets goed loopt. Alles loopt stuk, krom, stopt, verdwijnt.

Een extra traject bij het ziekenhuis, afspraken die verzet worden, overleggen met de huisarts, oncoloog, psycholoog. . . Mijn tuin opnieuw inrichten moet wachten. Het huiswerk van de kinderen moet gecheckt worden – … Gaat het wel goed met ze? –

Mijn werk kan niet zoals vroeger, dus mijn contract is niet verlengd. Vrijstelling voor mijn studie psychologie lukt niet want mijn diploma’s zijn onvindbaar. Reizen boeken kan nog niet want we moeten wachten op overleg met school. Mij inzetten als ervaringsdeskundig coach voor lotgenoten duurt even want de contacten met de organisaties lopen traag. Fitter worden kan trouwens ook even wachten, want ik kan nu niet sporten vanwege een ingegroeide nagel n.a.v. de chemo (en denk erom… niet te veel wijn drinken!). Mijn haar groeit traag, ik val niet af, ik krijg huiduitslag. En ik kan voorlopig geen geschikte blog template vinden.

Zorg, werk, zingeving, plannen, moederschap en dagelijkse dingen lopen naast elkaar, door elkaar. Ik kan niets vastpakken, het lukt niet.

– Ligt het aan mij? Boycot ik mijzelf? Is er een rode draad? –

Ik heb innerlijke kracht, ik kan dit aan.
Maar dat kan nu ook even wachten

Vandaag gaat het niet zoals ik wilde. Dus ik schrijf. Mijn gedachten in woorden omzetten, zoals ze komen. Vandaag is het gewoon zo. Ik heb zin in huilen zonder zieligheid, “krachtig huilen” noem ik dat. Ik heb zin in wijn en een goed gesprek, een knuffel. Ik heb innerlijke kracht, ik kan dit aan. Maar dat kan nu ook even wachten. Nu krachtig huilen, en een wijnglas zoeken.

13 oktober 2023

The Self-esteem batteries – nurturing self-worth

HEALTHY SELF-ESTEEM IS NURTURED IN CHILDHOOD THROUGH CONSISTENT POSITIVE REINFORCEMENT, ENCOURAGEMENT, AND VALIDATION. WE GET THAT MOSTLY FROM OUR PARENTS, FAMILY AND FRIENDS. BUT WHAT HAPPENS WHEN WE DON”T?

When this foundation is lacking due to life’s adversities, people may develop a dependency on others for validation and self-worth. This reliance on external validation can lead to a perpetual cycle of seeking approval from others to bolster their sense of self-esteem, rather than cultivating it from within.

The Self-esteem battery

Think about it as a battery. A self-esteem battery that originally wasn’t properly loaded; and now goes easily empty. Consequently, you need to recharge the battery more often than usual. There are two recharging strategies.

1. Dependent Child. Connecting the charging cables to an external limited source. This is about seeking validation from another person. For example a partner or a boss. Usually people go automatically for this one. The disadvantage is that we maintain dependency on a limited resource.

2. Autonomous Adult. Recharging from its own power bank. This is about creating a self-esteem buffer. This strategy entails three simple steps:

Identify the down in self-esteem and your need to seek validation, it’s a pattern. What triggers it?

Calm yourself down. Do nothing, call no one. Breathe. Realize, eventually you will feel better and be able to find solace by yourself. All you need is take time to calm down.

Be mild and confident. Take small steps, having setbacks is normal. Practice grants succes.

While this approach demands practice and patience, it creates a self-owned and always available source.

The Self-esteem Batteries card is created in collaboration with psychologist Theo Verhoeven. It is one of my compilation of Life Force Tools, practical strategies to build resilience in adversity.

18 april 2023

Raising flags – When great adversity strikes

THIS IS MAYBE THE MOST SIGNIFICANT IMAGE FOR ME DUE TO THE PAST YEAR. THIS IS WHY, ONLY FOR THIS TOOL, I WILL TELL A LITTLE BIT OF MY STORY ADDITIONALLY TO THE EXPLANATION. BECAUSE THIS IS HOW I FOUND MY WAY AMID OF MY OWN GREAT ADVERSITY.

It’s the beginning of 2023. I am at the hospital and I just heard I had cancer. I have never been so scared as that day. Like being struck by lightning. My whole universe changed forever and there I was in a new dimension. Paralyzed at first. But then, I started breathing again. This was surreal: I was breathing thin air, and at the same time I felt some kind of inner strength. Acceptance came, and I saw two scenarios next to each other. At one I was facing my own prompt mortality, at the other one I saw my body healing. Both are very real. And I took them both so I could LIVE instead of just moving through life. The way to live this new life is represented in this image of raising flags.

Raising flags in adversity

When great adversity strikes, you might feel paralyzed. However, the reality is that we -our bodies, minds and souls- are very resilient. Even when it doesn’t feel like that. We are resilient. Great adversity blinds us and confuses us. It hurts bad, that’s true. But eventually we will restart. We will pick up the thread of life.

Solid base

Because we are confused by the strike and the mess left behind it’s difficult to find sense. But the pieces are there, good and bad pieces. To start rebuilding, a solid base is needed. A REALISTIC one. Not false hope, not desperation. You need to see what it really is there: The good and the bad. As it is. This requires RADICAL ACCEPTANCE of the bad and RADICAL AWARENESS of the good that is still there. And then it’s a lot like business, although not as usual.

Preparing for the worst

By radically accepting the bad, the ugly, the inconvenience and the imperfection you will see your WORST-CASE SCENARIO. This is what you want to be prepared for. Here you will find practical stuff like finances and householding, but also work and relationships. The goal is pursuing safety. In my own worst-case I put my testament, a short holiday with my family, my short-term health and the need to stop working (although it was painful).

Aiming for the good

Being radically aware you will be able to see the good, your BEST-CASE scenario. This is what you want to aim for. Here you will find also practical stuff, work, health, relationships, but at a deeper level. You will find here spirituality, purpose and development. Questions like: does my work still fit? Do I need a big house or can I live in a smaller one so I can travel more? Do I want stronger bonding with my family, children or friends? What can be possible? This scenario has nothing to do with false hope, but with the realistic space that you have to create your new ambitions. To enjoy life. In my scenario I put my psychology practice and going back to bouldering for example.

Keeping the flags raised

Raising both flags is a response to great adversity, some guidance to pick up the thread. Keeping the flags raised means:

Both scenarios exist in parallel to each other.
You embrace 100% each one of them.
You switch between both, preparing and aiming.

Great adversity is a part of life, it can strike anytime. We are all resilient, and we all respond to adversity in our own way. Being and staying struck is also valid, and very understandable. If you choose to raise again, this can offer you guidance.

With love and respect.

The Self-esteem Batteries card is created in collaboration with psychologist Theo Verhoeven. It is one of my compilation of Life Force Tools, practical strategies to build resilience in adversity.

20 maart 2023

Werk en zingeving I: “Ik heb kanker en nét een nieuwe baan”

Geschreven begin 2023, toen ik net mijn diagnose had gekregen

read this post in english

OPEENS IN EEN NIEUWE REALITEIT. DAT WAS IK DE OCHTEND DAT IK TE HOREN KREEG DAT IK KANKER HAD. ALLES KRIJGT EEN ANDERE DIMENSIE, ANDER TEMPO: MOEDERSCHAP, PARTNERSCHAP, VRIJE TIJD, FINANCIËN, WERK… IK WAS VASTBESLOTEN OM MIJN TIJD ZO ZINVOL MOGELIJK TE BESTEDEN, EN ZINVOL WERK HOORDE ERBIJ. MAAR IK HAD NET MIJN CONTRACT GETEKEND… HOE VERTEL JE ZOIETS? – “VOLKOMEN TRANSPARANT, WAT KAN IK ANDERS?” DACHT IK… TOEN HEB IK DE TELEFOON GEPAKT OM MIJN MANAGER TE BELLEN

Eerste halte in mijn reis: een nieuwe realiteit

Begin maart tekende ik mijn contract om aan de slag te gaan als communicatieadviseur bij een organisatie. Ik had goed gezocht naar mensgericht werk en was blij om te mogen beginnen. Dan kreeg ik te horen dat ik kanker had. Ik weet nog dat ik dacht: “Mijn tijd is het waardevolste wat ik nu heb”. Even later was het voor mij duidelijk dat werk ook in het plaatje paste, zolang het zinvol was. Deze wil was nodig om ook duidelijkheid te scheppen over wat kon.

Werken: willen en kunnen

OK ik wilde werken, zover was duidelijk. Maar kon ik werken? Ik ging in dialoog met de artsen en verplegers: Wat kan ik verwachten? Wat kan ik en wat mag ik? Wat is realistisch en goed voor mij? Een duidelijk en realistisch beeld scheppen van mijn medische situatie was erg belangrijk. Toen bleek dat er voldoende ruimte was om waardevol te kunnen zijn op mijn werk. Het werd ook duidelijk dat een stukje onvoorspelbaarheid bij dit traject hoorde en dus flexibiliteit belangrijk blijft om in deze nieuwe realiteit te kunnen werken. Zowel van mij als van mijn nieuwe werkomgeving.

Het nieuws vertellen

Het was een van de moeilijkste telefoontjes die ik ooit heb moeten plegen. Ik was nieuw en had zeker ook het gevoel dat ik mijn werk in de steek liet. Ik wist ook nog niet wat ik kon verwachten, maar wel dat de enige weg was om in dialoog te gaan.

Ik belde dus mijn directe leidinggevende. Bommetje voor haar ook natuurlijk. Net als ik toen ik het nieuws hoorde, was het nu voor haar ook zaak deze nieuwe realiteit te laten bezinken. En dat kon niet binnen één telefoontje. Wat wel meteen gebeurde was cruciaal: De intentie was er, we wilden allebei samenwerken. Voorwaarde was dat we ons wederzijds duidelijk en flexibel moesten opstellen. Hoe? Door te kijken naar wat mogelijk is, wat zou kunnen en altijd op basis van een medisch realistisch scenario te werken. Even voor de nerds onder ons: Het belang van dialoog tijdens re-integratie is onder andere onderzocht door TNO.

aan het werk met collega’s | Heerlen, oktober 2023

Zinvol werk en verbinding met collega’s

Ik was aangenaam verrast door de reacties. Mijn leidinggevende was erg begripvol. Op mijn beurt bleef ik in dialoog met de rest van de collega’s. Zo hebben wij verbinding, die wij nodig hebben om samen waardevol werk te kunnen realiseren. Het zit in de kleine dingen, zoals flexibele werktijden. Ik stelde me ook open om te werken vanuit huis of het ziekenhuis wanneer dat nodig is. Dit geeft het vertrouwen om verder te gaan.

Aan het einde van 2023 ziet mijn werkperspectief er anders uit. Daarover schrijf ik in het vervolg: Werk en zingeving II: Een nieuwe mindset.

Browsing category: Onzekerheid