• Werk en zingeving II: Een nieuwe mindset

    Geschreven begin 2024, toen ik toch geconfronteerd werd met de ziektewet.

    READ THIS POST IN ENGLISH

    HET IS EEN REGENACHTIGE AVONDSPITS IN OKTOBER 2023. IK RIJD VANUIT KANTOOR IN EINDHOVEN DE 2 UUR FILE TERUG NAAR HUIS. DE BEHANDELINGEN ZIJN ACHTER DE RUG, IK BEN ‘SCHOON’ VERKLAARD DOOR DE ONCOLOGEN. VOOR NU. ELKE DAG SLIK IK MEDICATIE OM MIJN KANS OP OVERLEVING TE VERGROTEN. IK KIJK NAAR MIJN FILE-GENOTEN EN DENK “VANDAAG HEB IK TOCH EEN VOLLE DAG WETEN TE WERKEN, IK DOE WEER MEE”. EN TOEN BESEF IK DAT IK EVEN MIJN OGEN DICHT HAD GEDAAN VOOR EEN PAAR SECONDEN. ACHTER MIJN STUUR.

    Onderweg naar werk | Amsterdam 2023

    Update 2024 – Inzetbaarheid op het werk

    Ondertussen werk ik niet meer. De impact van de behandeling en bijwerkingen op mijn weerstand, belastbaarheid en lichaam is nu nog groter dan tijdens de behandeling. Moeilijk, maar ik accepteer dat. Hoewel het hebben van een ziekte zoals kanker nooit gemakkelijk is en werken tijdens ziekte niet altijd mogelijk is kan werken erg waardevol zijn. Voor werknemer én werkgever. Het kan helpen om je te richten op wat echt belangrijk is in het leven.

    In Nederland werkt ongeveer een derde van de mensen met kanker tijdens hun behandeling. Uit onderzoek van onder andere TNO en de Arbo Unie blijkt welke uitdagingen en voordelen er zijn als werken tijdens behandeling mogelijk is:

    Werknemer

    • Een sneller herstel tijdens en na behandeling.
    • Preventie tegen negatieve mentale gevolgen tijdens en na behandeling, zoals minder kans op depressie en sociale isolatie.

    Werkgever

    • Verminderd risico op verzuim.
    • Verhoogde productiviteit.
    • Sneller re-integratie traject van werknemer

    Tweede halte in mijn reis: een nieuwe mindset

    De ervaring van werken tijdens mijn ziekte heeft mij veel gebracht. Ik heb ervaren dat, wanneer mogelijk, zinvol werk actief kan bijdragen aan mijn welzijn.

    Zinvol werk draait voor mij om verbinding en om een bijdrage te leveren aan de maatschappij. Daarom zet ik mij nu in als vrijwilliger voor Stichting Olijf en de Borstkankervereniging. Ook via deze blog. Zo wil ik lotgenoten en hun naasten een hand reiken, een plek bieden om te schuilen. 

    Er is nog veel te doen en wat we nog niet weten. Dat kan wel onrust opleveren. Maar deze mindset geeft mij vertrouwen. Het geeft de mogelijkheid om te denken in mogelijkheden, in plaats van uit het veld geslagen te zijn. En dit is mogelijk binnen mijn nieuwe realiteit.

    Dit was de tweede van twee stukken over mijn ervaring van werken met kanker in de periode van mijn eerste diagnose, behandeling en nabehandeling.

    Lees hier de eerste post

  • Vandaag lukt het niet

    Een pagina geschreven op een grijze dag in januari ’24, wanneer alles moeizaam verliep terwijl ik mijn nieuw leven probeerde vorm te geven.
    Oftewel een illustratie van mijn confrontatie met mislukking en acceptatie in het leven met kanker.

    Het is even rommelig. Zoveel dingen lopen naast elkaar, maar dan rommelig, chaotisch.
    Op zo’n dag kun je zeggen dat niets goed loopt. Alles loopt stuk, krom, stopt, verdwijnt.

    Een extra traject bij het ziekenhuis, afspraken die verzet worden, overleggen met de huisarts, oncoloog, psycholoog. . . Mijn tuin opnieuw inrichten moet wachten. Het huiswerk van de kinderen moet gecheckt worden – … Gaat het wel goed met ze?

    Mijn werk kan niet zoals vroeger, dus mijn contract is niet verlengd. Vrijstelling voor mijn studie psychologie lukt niet want mijn diploma’s zijn onvindbaar. Reizen boeken kan nog niet want we moeten wachten op overleg met school. Mij inzetten als ervaringsdeskundig coach voor lotgenoten duurt even want de contacten met de organisaties lopen traag. Fitter worden kan trouwens ook even wachten, want ik kan nu niet sporten vanwege een ingegroeide nagel n.a.v. de chemo (en denk erom… niet te veel wijn drinken!). Mijn haar groeit traag, ik val niet af, ik krijg huiduitslag. En ik kan voorlopig geen geschikte blog template vinden.

    Zorg, werk, zingeving, plannen, moederschap en dagelijkse dingen lopen naast elkaar, door elkaar. Ik kan niets vastpakken, het lukt niet.

    Ligt het aan mij? Boycot ik mijzelf? Is er een rode draad?

    Innerlijke kracht kan nu even wachten

    Ik heb innerlijke kracht, ik kan dit aan.
    Maar dat kan nu ook even wachten

    Vandaag gaat het niet zoals ik wilde. Dus ik schrijf. Mijn gedachten in woorden omzetten, zoals ze komen. Vandaag is het gewoon zo. Ik heb zin in huilen zonder zieligheid, “krachtig huilen” noem ik dat. Ik heb zin in wijn en een goed gesprek, een knuffel. Ik heb innerlijke kracht, ik kan dit aan. Maar dat kan nu ook even wachten. Nu krachtig huilen, en een wijnglas zoeken.

  • The Self-esteem batteries – nurturing self-worth

    HEALTHY SELF-ESTEEM IS NURTURED IN CHILDHOOD THROUGH CONSISTENT POSITIVE REINFORCEMENT, ENCOURAGEMENT, AND VALIDATION. WE GET THAT MOSTLY FROM OUR PARENTS, FAMILY AND FRIENDS. BUT WHAT HAPPENS WHEN WE DON”T?

    When this foundation is lacking due to life’s adversities, people may develop a dependency on others for validation and self-worth. This reliance on external validation can lead to a perpetual cycle of seeking approval from others to bolster their sense of self-esteem, rather than cultivating it from within.

    The Self-esteem battery

    Think about it as a battery. A self-esteem battery that originally wasn’t properly loaded; and now goes easily empty. Consequently, you need to recharge the battery more often than usual. There are two recharging strategies.

    1. Dependent Child. Connecting the charging cables to an external limited source. This is about seeking validation from another person. For example a partner or a boss. Usually people go automatically for this one. The disadvantage is that we maintain dependency on a limited resource.

    2. Autonomous Adult. Recharging from its own power bank. This is about creating a self-esteem buffer. This strategy entails three simple steps:

    • Identify the down in self-esteem and your need to seek validation, it’s a pattern. What triggers it?
    • Calm yourself down. Do nothing, call no one. Breathe. Realize, eventually you will feel better and be able to find solace by yourself. All you need is take time to calm down.
    • Be mild and confident. Take small steps, having setbacks is normal. Practice grants succes. 

    While this approach demands practice and patience, it creates a self-owned and always available source.

    The Self-esteem Batteries card is created in collaboration with psychologist Theo Verhoeven. It is one of my compilation of Life Force Tools, practical strategies to build resilience in adversity.

  • Raising flags – When great adversity strikes

    THIS IS MAYBE THE MOST SIGNIFICANT IMAGE FOR ME DUE TO THE PAST YEAR. THIS IS WHY, ONLY FOR THIS TOOL, I WILL TELL A LITTLE BIT OF MY STORY ADDITIONALLY TO THE EXPLANATION. BECAUSE THIS IS HOW I FOUND MY WAY AMID OF MY OWN GREAT ADVERSITY.

    It’s the beginning of 2023. I am at the hospital and I just heard I had cancer. I have never been so scared as that day. Like being struck by lightning. My whole universe changed forever and there I was in a new dimension. Paralyzed at first. But then, I started breathing again. This was surreal: I was breathing thin air, and at the same time I felt some kind of inner strength. Acceptance came, and I saw two scenarios next to each other. At one I was facing my own prompt mortality, at the other one I saw my body healing. Both are very real. And I took them both so I could LIVE instead of just moving through life. The way to live this new life is represented in this image of raising flags.

    Raising flags in adversity

    When great adversity strikes, you might feel paralyzed. However, the reality is that we -our bodies, minds and souls- are very resilient. Even when it doesn’t feel like that. We are resilient. Great adversity blinds us and confuses us. It hurts bad, that’s true. But eventually we will restart. We will pick up the thread of life.

    Solid base

    Because we are confused by the strike and the mess left behind it’s difficult to find sense. But the pieces are there, good and bad pieces. To start rebuilding, a solid base is needed. A REALISTIC one. Not false hope, not desperation. You need to see what it really is there: The good and the bad. As it is. This requires RADICAL ACCEPTANCE of the bad and RADICAL AWARENESS of the good that is still there. And then it’s a lot like business, although not as usual.

    Preparing for the worst

    By radically accepting the bad, the ugly, the inconvenience and the imperfection you will see your WORST-CASE SCENARIO. This is what you want to be prepared for. Here you will find practical stuff like finances and householding, but also work and relationships. The goal is pursuing safety. In my own worst-case I put my testament, a short holiday with my family, my short-term health and the need to stop working (although it was painful).

    Aiming for the good

    Being radically aware you will be able to see the good, your BEST-CASE scenario. This is what you want to aim for. Here you will find also practical stuff, work, health, relationships, but at a deeper level. You will find here spirituality, purpose and development. Questions like: does my work still fit? Do I need a big house or can I live in a smaller one so I can travel more? Do I want stronger bonding with my family, children or friends? What can be possible? This scenario has nothing to do with false hope, but with the realistic space that you have to create your new ambitions. To enjoy life. In my scenario I put my psychology practice and going back to bouldering for example.

    RaisingFlagsinAdversity_Explanation

    Keeping the flags raised

    Raising both flags is a response to great adversity, some guidance to pick up the thread. Keeping the flags raised means:

    1. Both scenarios exist in parallel to each other.
    2. You embrace 100% each one of them.
    3. You switch between both, preparing and aiming.

    Great adversity is a part of life, it can strike anytime. We are all resilient, and we all respond to adversity in our own way. Being and staying struck is also valid, and very understandable. If you choose to raise again, this can offer you guidance.

    With love and respect.

    The Self-esteem Batteries card is created in collaboration with psychologist Theo Verhoeven. It is one of my compilation of Life Force Tools, practical strategies to build resilience in adversity.

  • Werk en zingeving I: “Ik heb kanker en nét een nieuwe baan”

    Geschreven begin 2023, toen ik net mijn diagnose had gekregen

    read this post in english

    OPEENS IN EEN NIEUWE REALITEIT. DAT WAS IK DE OCHTEND DAT IK TE HOREN KREEG DAT IK KANKER HAD. ALLES KRIJGT EEN ANDERE DIMENSIE, ANDER TEMPO: MOEDERSCHAP, PARTNERSCHAP, VRIJE TIJD, FINANCIËN, WERK…  IK WAS VASTBESLOTEN OM MIJN TIJD ZO ZINVOL MOGELIJK TE BESTEDEN, EN ZINVOL WERK HOORDE ERBIJ. MAAR IK HAD NET MIJN CONTRACT GETEKEND… HOE VERTEL JE ZOIETS? – “VOLKOMEN TRANSPARANT, WAT KAN IK ANDERS?” DACHT IK… TOEN HEB IK DE TELEFOON GEPAKT OM MIJN MANAGER TE BELLEN

    Eerste halte in mijn reis: een nieuwe realiteit

    Begin maart tekende ik mijn contract om aan de slag te gaan als communicatieadviseur bij een organisatie. Ik had goed gezocht naar mensgericht werk en was blij om te mogen beginnen. Dan kreeg ik te horen dat ik kanker had. Ik weet nog dat ik dacht: “Mijn tijd is het waardevolste wat ik nu heb”. Even later was het voor mij duidelijk dat werk ook in het plaatje paste, zolang het zinvol was. Deze wil was nodig om ook duidelijkheid te scheppen over wat kon.

    Werken: willen en kunnen

    OK ik wilde werken, zover was duidelijk. Maar kon ik werken? Ik ging in dialoog met de artsen en verplegers: Wat kan ik verwachten? Wat kan ik en wat mag ik? Wat is realistisch en goed voor mij? Een duidelijk en realistisch beeld scheppen van mijn medische situatie was erg belangrijk. Toen bleek dat er voldoende ruimte was om waardevol te kunnen zijn op mijn werk. Het werd ook duidelijk dat een stukje onvoorspelbaarheid bij dit traject hoorde en dus flexibiliteit belangrijk blijft om in deze nieuwe realiteit te kunnen werken. Zowel van mij als van mijn nieuwe werkomgeving. 

    Het nieuws vertellen

    Het was een van de moeilijkste telefoontjes die ik ooit heb moeten plegen. Ik was nieuw en had zeker ook het gevoel dat ik mijn werk in de steek liet. Ik wist ook nog niet wat ik kon verwachten, maar wel dat de enige weg was om in dialoog te gaan.

    Ik belde dus mijn directe leidinggevende. Bommetje voor haar ook natuurlijk. Net als ik toen ik het nieuws hoorde, was het nu voor haar ook zaak deze nieuwe realiteit te laten bezinken. En dat kon niet binnen één telefoontje. Wat wel meteen gebeurde was cruciaal: De intentie was er, we wilden allebei samenwerken. Voorwaarde was dat we ons wederzijds duidelijk en flexibel moesten opstellen. Hoe? Door te kijken naar wat mogelijk is, wat zou kunnen en altijd op basis van een medisch realistisch scenario te werken. Even voor de nerds onder ons: Het belang van dialoog tijdens re-integratie is onder andere onderzocht door TNO.

    aan het werk met collega’s | Heerlen, oktober 2023

    Zinvol werk en verbinding met collega’s

    Ik was aangenaam verrast door de reacties. Mijn leidinggevende was erg begripvol. Op mijn beurt bleef ik in dialoog met de rest van de collega’s. Zo hebben wij verbinding, die wij nodig hebben om samen waardevol werk te kunnen realiseren. Het zit in de kleine dingen, zoals flexibele werktijden. Ik stelde me ook open om te werken vanuit huis of het ziekenhuis wanneer dat nodig is. Dit geeft het vertrouwen om verder te gaan.

    Aan het einde van 2023 ziet mijn werkperspectief er anders uit. Daarover schrijf ik in het vervolg: Werk en zingeving II: Een nieuwe mindset.