25 maart 2025

“Oerangst en Het Onderbuikgevoel Podcast”

DIT JAAR DOE IK WEER MEE AAN DE OLIJF-INFOCAMPAGNE VOOR WERELDEIERSTOKKANKERDAG. EEN PODCASTSERIE OVER HET ONDERBUIKGEVOEL DAT ONS NAAR DE DIAGNOSE DREEF. OVER LUISTEREN NAAR HET FLUISTEREN VAN JE LICHAAM VOORDAT HET SCHREEUWT. TOEN EVA VAN DER DAM ME VROEG: HOE VOELDE HET TOEN JE HOORDE DAT JE KANKER HAD? SLOEG DAT IN. IK WERD TERUGGEWORPEN NAAR DAT ENE MOMENT—TOEN DE REALITEIT BRAK. HIER, IN DEZE BLOG, DUIK IK DAARIN. IN DE OERANGST. HET MOMENT WAAROP IK HET BEEST IN DE BEK KEEK.

Hoe voelde het toen je het hoorde?

Het is een zonnige woensdagochtend in Amsterdam. Ik ben een van de drie vrouwen die in gesprek gaan met presentatrice Eva van der Dam voor de podcast ‘Het onderbuikgevoel’, over hoe we naar een reeks vage symptomen hebben geluisterd en uiteindelijk de diagnose ‘eierstokkanker’ hebben gekregen. Ik zit in de studio tegenover Eva, we voeren een aangenaam gesprek, zelfs luchtig, ondanks het ernstige onderwerp. En dan komt die ene vraag: ‘Hoe voelde het moment waarop je de diagnose kreeg?’…

Surrealisme

… Ik zit naast manlief. Drie paar ogen zijn op mij gericht, ernstig kijkend. Ik heb zojuist een stomp in mijn maag gekregen, denk ik, want alle lucht is weg, ijl. En vanaf nu ben ik onder water, denk ik, want ik zie en hoor alles maar trager en vervormd. Gedempt. Dat is misschien de reden dat ik zojuist iets heel geks hoorde: ‘Het ziet er niet goed uit. U heeft veel tumorweefsel in uw buikholte’… Maar dat kán níet waar zijn. Onmogelijk. Het gáát níet over mij. Ik heb het niet goed verstaan.

Maar zelfs onder water zie ik de ernstige blikken, hoor ik die stemmen. Dus ik vraag: ‘Hebben we het over kanker? Hebben we het over mij?… Heb ík kanker?’… En alle drie knikken ja.

De volgende minuten brengen manlief en ik samen door. We lopen naar de tuinen van het ziekenhuis, we staan naast een sloot. We zijn nog steeds onder water. Alice in Wonderland. De wereld van Salvador Dalí: de tijd smelt, de huizen zweven, de vissen vliegen.

Alice in Wonderland. De wereld van Salvador Dalí: de tijd smelt, de huizen zweven, de vissen vliegen.

Oerangst.

‘Ik haal de kerst niet. Ik laat mijn kinderen alleen. Ze verliezen hun moeder. Ik ga dood… En wat als er niets is daarna? Wat als het hier echt ophoudt? Als ik ophoud met bestaan? …Wat dan?

Ze kunnen mij dan nooit meer bereiken. Ik kan ze dan niet meer opvoeden, niet meer troosten als ze me nodig hebben. Niet meer liefhebben. Houd mijn liefde dan op?!’

Manlief en ik ademen ijle lucht, voorlopig leven we in de schemer van deze surrealiteit. Maar onze lichamen lijken te weten wat goed is. Ze weten wat ze moeten doen. We omhelzen elkaar, we kalmeren elkaar. En onze benen bewegen weer in de richting van de kamer waar de artsen op ons wachten. We gaan terug de wereld in.

Terug de wereld in: Acceptatie en levenskracht

Ik zit weer in Amsterdam tegenover Eva. Het lukt mij om een echt, beknopt antwoord te geven over hoe het toen voelde: ‘Onwerkelijk, de angst dat ik voelde was van een andere orde. Het was oerangst om mijn kinderen alleen te laten’.

Het lukt mij ook om te vertellen wat mij toen geholpen heeft: Het vertrouwen in mijn lichaam en in mijn geest. In het oneindige menselijk vermogen om te accepteren. Veerkracht is dat. Levenskracht.

Toen mijn benen mij terug naar de artsen brachten, terwijl mijn ziel aan de ijle lucht wende, was dat het begin van de acceptatie. Zodat mijn hoofd nuttige vragen kon stellen, keuzes kon maken. Over mijn opties en mijn levensperspectief. En ik zou de kerst wél halen.

‘Hoe is het nu? Wat is anders?’ vraagt Eva tenslotte.

‘Ik zit nu nog steeds in het proces van acceptatie, van het creëren van nieuwe perspectieven. De oerangst is weg, maar alles is voorgoed anders. En ik kan het aan. Die oerangst heeft mij niet verpletterd’.

Heeft mijn verhaal jou geraakt?

Is het herkenbaar of heb je behoefte aan een luisterend oor…
Sinds mijn diagnose ben ik elke dag bezig met het vergezellen en begeleiden in tijden van grote tegenslag. Stuur mij een persoonlijk bericht. Of volg mij op Insta: alba.espinosa.vd.bunt

Het oneindige menselijk vermogen om te accepteren.
Veerkracht. Levenskracht.

13 februari 2024

The Roundabout Route – navigating stressful situations

WHEN FACED WITH TENSE ENCOUNTERS WE OFTEN REACT FROM PAST EMOTIONS. AFTERWARDS, WE WISH WE WOULD HAVE DONE DIFFERENTLY, SAID BETTER WORDS, BEEN MORE ASSERTIVE. TAKING THE ROUNDABOUT ROUTE GRANTS US AN ALTERNATIVE TO RESPOND APPROPRIATELY.

Conflicts, hospitals, bosses… When facing a challenging time in our lives, the triggers can be anywhere. And then we often react from past emotions. Something really intense that left its mark. Understandable, yet irrelevant to the present. Hence, our response is ineffective.

Highways to the past

Picture this: Stressful confrontations are like highways to past situations and emotions, speeding ahead with our reactions. But they don’t belong to the present. That’s why our responses often miss the mark. But there is an escape way.

The Roundabout Route:

Slowing down grants us the crucial pause to recognize these emotions before they escalate. Construct a roundabout amid the highway. It provides the delay and an alternative route to an effective response that aligns with the present self.

Define your own effective response. Suitable for you, here and now. How do you want to behave? What do you want to achieve in the situation? For example: “I want to be assertive yet polite,” “I want to be more enthusiastic,” etc.
Self-awareness. Learn to recognize early signals: your physical reactions, emotions, and thoughts. Be aware before they escalate. For example: Heart beating faster, hands sweating, tense stomach, eyes looking down…
Delay! Keep reactions and emotions in sight but do nothing. Breathe. Take a moment to calm down. This will give you the time to choose your desired, effective response.

And keep driving the route. Like any other path, it takes time to learn by heart. The more you take it, the easier it will become. Granted.

The Roundabout Route is made in collaboration with psycholoog Theo Verhoeven. It is one of my compilation of Life Force Tools, practical strategies to build resilience in adversity.

13 oktober 2023

The Self-esteem batteries – nurturing self-worth

HEALTHY SELF-ESTEEM IS NURTURED IN CHILDHOOD THROUGH CONSISTENT POSITIVE REINFORCEMENT, ENCOURAGEMENT, AND VALIDATION. WE GET THAT MOSTLY FROM OUR PARENTS, FAMILY AND FRIENDS. BUT WHAT HAPPENS WHEN WE DON”T?

When this foundation is lacking due to life’s adversities, people may develop a dependency on others for validation and self-worth. This reliance on external validation can lead to a perpetual cycle of seeking approval from others to bolster their sense of self-esteem, rather than cultivating it from within.

The Self-esteem battery

Think about it as a battery. A self-esteem battery that originally wasn’t properly loaded; and now goes easily empty. Consequently, you need to recharge the battery more often than usual. There are two recharging strategies.

1. Dependent Child. Connecting the charging cables to an external limited source. This is about seeking validation from another person. For example a partner or a boss. Usually people go automatically for this one. The disadvantage is that we maintain dependency on a limited resource.

2. Autonomous Adult. Recharging from its own power bank. This is about creating a self-esteem buffer. This strategy entails three simple steps:

Identify the down in self-esteem and your need to seek validation, it’s a pattern. What triggers it?

Calm yourself down. Do nothing, call no one. Breathe. Realize, eventually you will feel better and be able to find solace by yourself. All you need is take time to calm down.

Be mild and confident. Take small steps, having setbacks is normal. Practice grants succes.

While this approach demands practice and patience, it creates a self-owned and always available source.

The Self-esteem Batteries card is created in collaboration with psychologist Theo Verhoeven. It is one of my compilation of Life Force Tools, practical strategies to build resilience in adversity.

18 april 2023

Raising flags – When great adversity strikes

THIS IS MAYBE THE MOST SIGNIFICANT IMAGE FOR ME DUE TO THE PAST YEAR. THIS IS WHY, ONLY FOR THIS TOOL, I WILL TELL A LITTLE BIT OF MY STORY ADDITIONALLY TO THE EXPLANATION. BECAUSE THIS IS HOW I FOUND MY WAY AMID OF MY OWN GREAT ADVERSITY.

It’s the beginning of 2023. I am at the hospital and I just heard I had cancer. I have never been so scared as that day. Like being struck by lightning. My whole universe changed forever and there I was in a new dimension. Paralyzed at first. But then, I started breathing again. This was surreal: I was breathing thin air, and at the same time I felt some kind of inner strength. Acceptance came, and I saw two scenarios next to each other. At one I was facing my own prompt mortality, at the other one I saw my body healing. Both are very real. And I took them both so I could LIVE instead of just moving through life. The way to live this new life is represented in this image of raising flags.

Raising flags in adversity

When great adversity strikes, you might feel paralyzed. However, the reality is that we -our bodies, minds and souls- are very resilient. Even when it doesn’t feel like that. We are resilient. Great adversity blinds us and confuses us. It hurts bad, that’s true. But eventually we will restart. We will pick up the thread of life.

Solid base

Because we are confused by the strike and the mess left behind it’s difficult to find sense. But the pieces are there, good and bad pieces. To start rebuilding, a solid base is needed. A REALISTIC one. Not false hope, not desperation. You need to see what it really is there: The good and the bad. As it is. This requires RADICAL ACCEPTANCE of the bad and RADICAL AWARENESS of the good that is still there. And then it’s a lot like business, although not as usual.

Preparing for the worst

By radically accepting the bad, the ugly, the inconvenience and the imperfection you will see your WORST-CASE SCENARIO. This is what you want to be prepared for. Here you will find practical stuff like finances and householding, but also work and relationships. The goal is pursuing safety. In my own worst-case I put my testament, a short holiday with my family, my short-term health and the need to stop working (although it was painful).

Aiming for the good

Being radically aware you will be able to see the good, your BEST-CASE scenario. This is what you want to aim for. Here you will find also practical stuff, work, health, relationships, but at a deeper level. You will find here spirituality, purpose and development. Questions like: does my work still fit? Do I need a big house or can I live in a smaller one so I can travel more? Do I want stronger bonding with my family, children or friends? What can be possible? This scenario has nothing to do with false hope, but with the realistic space that you have to create your new ambitions. To enjoy life. In my scenario I put my psychology practice and going back to bouldering for example.

Keeping the flags raised

Raising both flags is a response to great adversity, some guidance to pick up the thread. Keeping the flags raised means:

Both scenarios exist in parallel to each other.
You embrace 100% each one of them.
You switch between both, preparing and aiming.

Great adversity is a part of life, it can strike anytime. We are all resilient, and we all respond to adversity in our own way. Being and staying struck is also valid, and very understandable. If you choose to raise again, this can offer you guidance.

With love and respect.