DIT JAAR DOE IK WEER MEE AAN DE OLIJF-INFOCAMPAGNE VOOR WERELDEIERSTOKKANKERDAG. EEN PODCASTSERIE OVER HET ONDERBUIKGEVOEL DAT ONS NAAR DE DIAGNOSE DREEF. OVER LUISTEREN NAAR HET FLUISTEREN VAN JE LICHAAM VOORDAT HET SCHREEUWT. TOEN EVA VAN DER DAM ME VROEG: HOE VOELDE HET TOEN JE HOORDE DAT JE KANKER HAD? SLOEG DAT IN. IK WERD TERUGGEWORPEN NAAR DAT ENE MOMENT—TOEN DE REALITEIT BRAK. HIER, IN DEZE BLOG, DUIK IK DAARIN. IN DE OERANGST. HET MOMENT WAAROP IK HET BEEST IN DE BEK KEEK.
Hoe voelde het toen je het hoorde?
Het is een zonnige woensdagochtend in Amsterdam. Ik ben een van de drie vrouwen die in gesprek gaan met presentatrice Eva van der Dam voor de podcast ‘Het onderbuikgevoel’, over hoe we naar een reeks vage symptomen hebben geluisterd en uiteindelijk de diagnose ‘eierstokkanker’ hebben gekregen. Ik zit in de studio tegenover Eva, we voeren een aangenaam gesprek, zelfs luchtig, ondanks het ernstige onderwerp. En dan komt die ene vraag: ‘Hoe voelde het moment waarop je de diagnose kreeg?’…
Surrealisme
… Ik zit naast manlief. Drie paar ogen zijn op mij gericht, ernstig kijkend. Ik heb zojuist een stomp in mijn maag gekregen, denk ik, want alle lucht is weg, ijl. En vanaf nu ben ik onder water, denk ik, want ik zie en hoor alles maar trager en vervormd. Gedempt. Dat is misschien de reden dat ik zojuist iets heel geks hoorde: ‘Het ziet er niet goed uit. U heeft veel tumorweefsel in uw buikholte’… Maar dat kán níet waar zijn. Onmogelijk. Het gáát níet over mij. Ik heb het niet goed verstaan.
Maar zelfs onder water zie ik de ernstige blikken, hoor ik die stemmen. Dus ik vraag: ‘Hebben we het over kanker? Hebben we het over mij?… Heb ík kanker?’… En alle drie knikken ja.
De volgende minuten brengen manlief en ik samen door. We lopen naar de tuinen van het ziekenhuis, we staan naast een sloot. We zijn nog steeds onder water. Alice in Wonderland. De wereld van Salvador Dalí: de tijd smelt, de huizen zweven, de vissen vliegen.
Alice in Wonderland. De wereld van Salvador Dalí: de tijd smelt, de huizen zweven, de vissen vliegen.
Oerangst.
‘Ik haal de kerst niet. Ik laat mijn kinderen alleen. Ze verliezen hun moeder. Ik ga dood… En wat als er niets is daarna? Wat als het hier echt ophoudt? Als ik ophoud met bestaan? …Wat dan?
Ze kunnen mij dan nooit meer bereiken. Ik kan ze dan niet meer opvoeden, niet meer troosten als ze me nodig hebben. Niet meer liefhebben. Houd mijn liefde dan op?!’
Manlief en ik ademen ijle lucht, voorlopig leven we in de schemer van deze surrealiteit. Maar onze lichamen lijken te weten wat goed is. Ze weten wat ze moeten doen. We omhelzen elkaar, we kalmeren elkaar. En onze benen bewegen weer in de richting van de kamer waar de artsen op ons wachten. We gaan terug de wereld in.
Terug de wereld in: Acceptatie en levenskracht
Ik zit weer in Amsterdam tegenover Eva. Het lukt mij om een echt, beknopt antwoord te geven over hoe het toen voelde: ‘Onwerkelijk, de angst dat ik voelde was van een andere orde. Het was oerangst om mijn kinderen alleen te laten’.
Het lukt mij ook om te vertellen wat mij toen geholpen heeft: Het vertrouwen in mijn lichaam en in mijn geest. In het oneindige menselijk vermogen om te accepteren. Veerkracht is dat. Levenskracht.
Toen mijn benen mij terug naar de artsen brachten, terwijl mijn ziel aan de ijle lucht wende, was dat het begin van de acceptatie. Zodat mijn hoofd nuttige vragen kon stellen, keuzes kon maken. Over mijn opties en mijn levensperspectief. En ik zou de kerst wél halen.
‘Hoe is het nu? Wat is anders?’ vraagt Eva tenslotte.
‘Ik zit nu nog steeds in het proces van acceptatie, van het creëren van nieuwe perspectieven. De oerangst is weg, maar alles is voorgoed anders. En ik kan het aan. Die oerangst heeft mij niet verpletterd’.
Heeft mijn verhaal jou geraakt?
Is het herkenbaar of heb je behoefte aan een luisterend oor…
Sinds mijn diagnose ben ik elke dag bezig met het vergezellen en begeleiden in tijden van grote tegenslag. Stuur mij een persoonlijk bericht. Of volg mij op Insta: alba.espinosa.vd.bunt
Het oneindige menselijk vermogen om te accepteren.
Veerkracht. Levenskracht.
