DONDERDAG, 15 MEI, ACHT UUR IN DE OCHTEND. MET EEN LEGE MAAG EN EEN BEETJE VERWACHTEND – ALSOF IK EEN CADEAUTJE GING UITPAKKEN – LIEP IK HET ALEXANDER MONRO ZIEKENHUIS BINNEN. NA EEN JAAR AFWACHTEN WAS HET ZOVER: MIJN EERSTE BORSTRECONSTRUCTIE-OPERATIE. HET IS IETS WAAR IK LANG NAAR HEB UITGEKEKEN. UIT VERLANGEN NAAR HERSTEL. NAAR MEZELF.
Mijn mastectomie was een weloverwogen eigen keuze, net als mijn reconstructiemethode (hoe ik tot die keuze ben gekomen lees je hier). Dus mentaal was ik er helemaal klaar voor, Maar eerst moest ik een héél jaar wachten…mijn lichaam had blijkbaar die tijd nodig om te genezen. Toen pas kwam de volgende stap in zicht: de eerste lipofilling. De voorbereiding was ook geen kattenpis, twee weken lang, tien uur per dag, zat mijn borstgebied aangesloten op een vacuümpomp. Ik was gewaarschuwd: het zou zwaar zijn. En dat was het zeker. Maar goed, het was zover!
De eerste stap
De ochtend van de operatie voelde ik een beetje nieuwsgierigheid. En ja, eerlijk is eerlijk, het idee dat ze wat vet van mijn bovenbenen zouden gebruiken, vond ik ook niet erg. De anesthesist was klaar, mijn plastisch chirurg stond paraat, een laatste checklijstje doorlopen. Ik hoorde de anesthesioloog vragen: waar wilt u naartoe op vakantie? Ik denk snel aan Mexico, maar ik denk ook “ik ben nog zó wakker, waar heb je het over mens?!”… en weg was ik.
De operatie verliep goed, en ook snel, blijkbaar. Want de volgende seconde was ik wakker en super verbaasd “Is het al klaar?!” Maar het is twee en een half uur verder. Dus even bijkomen mevrouw… Daarna voelde ik vooral opluchting. Dankbaarheid. En ook: trots.
Want dit is de eerste stap. Niet naar “hoe het ooit was”, want dat bestaat niet meer. Mijn lichaam draagt littekens. Mijn hele voorkant is een soort slagveld geworden—een landschap vol sporen, kuilen en littekens. Maar wat als we dat landschap kunnen verzachten? Met zachtheid, met esthetiek, met herstel?
Mijn nieuwe sexy
Deze reconstructie betekent voor mij niet alleen een fysieke verandering. Het is ook een uitnodiging aan mezelf. Om me weer comfortabel te voelen in mijn lichaam. Om mijn sensualiteit opnieuw te durven voelen. Om mezelf weer met nieuwe ogen te zien—en mijn nieuwe ‘sexy’ te ontdekken. Als vrouw.
Ik weet dat ik hierin niet alleen sta. Daarom deel ik dit. Voor vrouwen die ook ergens onderweg zijn. Die misschien nog twijfelen, bang zijn, hopen. Voor jou wil ik zeggen: je mag je eigen tempo volgen—zonder je daarvoor te verontschuldigen. En je mag dromen van schoonheid, van herstel, van verlangen.
Wat ik tot nu toe heb geleerd: het is een proces. Geen snelle fix. Maar ik kijk positief vooruit. Met gepaste nieuwsgierigheid. Wat kunnen we nog bereiken met plastische chirurgie? Wat is er mogelijk? Ik weet het niet precies. Maar ik ben bereid het te ontdekken.
Wil je ook een reconstructie overwegen?
Er zijn verschillende methoden—van eigen weefsel tot protheses. Plat blijven is ook een optie, die vaak over het hoofd gezien wordt. Wat bij jou past, dat is persoonlijk. En misschien weet je dat nog niet zo goed. Wat helpt, is goede informatie. Op het platform Patiënt+ vind je overzichtelijke uitleg en tools om je opties te verkennen, inclusief plat blijven. Je kunt daarnaast ook met lotgenoten en ervaringsdeskundigen je gedachten en vragen delen en van hun ervaringen horen. Ikzelf ben aangesloten bij Stichting Olijf en bij CancerConnect.
Mijn boodschap:
Maak geïnformeerde keuzes, neem je tijd. Pas dan zijn het écht jóuw keuzes.
Heeft mijn verhaal jou geraakt?
Is het herkenbaar of heb je behoefte aan een luisterend oor…
Sinds mijn diagnose ben ik elke dag bezig met het vergezellen en begeleiden in tijden van grote tegenslag. Stuur mij een persoonlijk bericht. Of volg mij op Insta: alba.espinosa.vd.bunt
